Боҳодир эшов

 
Салжуқийлар давлати. 
Ўз давлатини барпо этган кўчманчи халқлар давлатчилиги тарихида 
Салжуқийлар давлати муҳим аҳамиятга эгадир. Салжуқийлар сулоласи туркий 
ўғуз қавмининг 
қиниқ уруғи
ёки қабиласидан чиққан бўлиб ҳозирги 
Жанубий Қозоғистон ҳудудларга тўғри келувчи Сирдарёнинг ўрта оқимидан 

---

184 
Талас водийсигача, Сирдарёнинг қўйи оқимларида кўчиб юрувчи этник 
гуруҳлар бўлган. Манбаларнинг маълумот беришича, бу сулоланинг пайдо 
бўлиши қиниқ қабиласи вакили бўлган Салжуқ номи билан боғлиқ бўлиб, у Х 
асрнинг ўрталарида ўғузлар Ябғусининг хизматида бўлиб, йирик ҳарбий 
унвон – «Сўбоши» унвонига сазовор бўлади. Бу ҳақда Маҳмуд Қошғарий 
«Салжуқ Сў-боши» дея маълумот беради. 
Х асрнинг 61-62-йилларида ўғузлар Ябғуси билан келишолмаслик 
туфайли (мусулмон динини қабул қилиш ва қилмаслик масаласида) қиниқ 
қабиласи ажралиб кетиб, уларнинг бир қисми Сирдарёнинг қуйи оқимларига 
кўчиб кетадилар. Иккинчи, катта қисми эса Самарқанд ва Бухоро ўртасидаги 
чўлларда, Нурота тоғларига келиб ўрнашадилар. XI асрнинг бошларидан 
бошлаб қиниқ қабилаларининг ўтроқлашув жараёнлари кучайиб боради. 
Тадқиқотчиларнинг 
маълумотларига 
кўра, 
1025 
йилда 
Мовароуннаҳрдаги Салжуқнинг набиралари Маҳмуд Ғазнавийга мурожаат 
қилиб Шимолий Хуросонга кўчишни (4000 оила) сўрайдилар. Маҳмуд 
Ғазнавийнинг рухсати билан шу йили Салжуқнинг набиралари бошлиқ қиниқ 
қабилалари Сарахс, Фарова ва Обивард атрофларига жойлашиб, бу 
ҳудудлардаги ижтимоий-иқтисодий ва сиёсий ҳаётга тезда аралашиб 
кетадилар. Воқеаларнинг таҳлили шуни кўрсатадики, Салжуқийлар билан 
Ғазнавийлар ўртасидаги муносабатлар йилдан-йилга жиддийлашиб, охир 
оқибат юқорида эслатилган Данданакон жанги келиб чиқди. Бу жангдан сўнг 
Салжуқнинг набираси Тоғрулбек Хуросоннинг ҳукмдори деб эълон қилинди 
ҳамда сиёсий тарихда, Ғарбий Осиёда Салжуқийлар сулоласи расман ташкил 
топди. 
XI асрнинг 40-йилларидан бошлаб Салжуқийлар Хуросон, Гургон, 
Деҳистон ва Хоразмни бутунлай қўлга киритиб, Эрон, Афғонистон, Ироқ, 
Кавказорти ва Кичик Осиёга ҳарбий юришлар уюштирдилар. Айниқса, 
Султон Алп Арслон (1063-1072 йй) ва Султон Маликшоҳ (1072-1092 йй) 
ҳукмронлиги даврида Салжуқийлар давлатининг ҳудудлари янада кенгайиб, 
мамлакатнинг юксалган даври бўлди. Султон Маликшоҳ даврида Самарқанд, 
Бухоро ва маркази Ўзганд бўлган Фарғона ҳам Салжуқийлар давлатига 
буйсунади. 1092 йилда Султон Маликшоҳ вафот этгач унинг ворислари 
ўртасида тож-тахт учун кураш авж олиб кетди. Бир неча йиллик курашлардан 
сўнг 1118 йилда Маликшоҳнинг ўғли Султон Санжар (1118-1157 йй) тахтни 
эгаллашга муваффақ бўлди. 
Буюк Салжуқийлар сулоласининг сўнгги йирик вакили бўлган Султон 
Санжар даврида давлатнинг пойтахти Марв шаҳрига кўчирилди. Султон 
Санжар Мовароуннаҳрдаги Қорахитойларнинг ички ишларига, сиёсатига 
катта таъсир ўтказа олишга эришган Салжуқийлардан эди. У ҳокимиятни 
қўлга олиши биланоқ ҳарбий юришларни кучайтиради. Натижада бир қанча 
вилоятлар, хусусан, Мозандарон, Хоразм, Сейистон, Ғазна ва Мовароуннаҳр 
Салжуқийлар давлатига буйсундирилади. Манбаларнинг маълумот беришича, 
Султон Санжар «Улуғ султон», «Султонларнинг султони», «Шаҳаншоҳ» каби 
унвонлар билан улуғланган. 

---

185 
Таъкидлаш лозимки, Салжуқийлар давлати сингари улкан ҳудудларни 
ўз ичига олган давлатни ягона марказдан туриб бошқариш осон эмас эди. 
Шунинг учун ҳам марказдан туриб бошқарувдаги қийинчиликлар, сулола, 
вакилларининг тож-тахт учун курашлари, маҳаллий ҳукмдорларнинг 
мустақилликка интилишлари, қарам ўлкалардаги норозилик ҳаракатлари 
Салжуқийлар давлатининг заифлашувига сабаб бўлган эди. Натижада Султон 
Санжар даврига келиб Салжуқийлар давлатининг ғарбий Ироқ қисмида унинг 
таъсири пасайиб қолади. Мамлакатнинг шарқий қисми – Эрон, Афғонистон, 
Хоразм ва Мовароуннаҳрда Султоннинг таъсири бирмунча кучли эди. Аммо, 
1141 йилда Султон Санжар ва унинг вассали ҳамда иттифоқчиси, Қорахоний 
Маҳмудхоннинг бирлашган қўшинлари билан қорахитойлар ўртасида 
Самарқанд яқинидаги Қатвон чўлидаги жангда Султон Санжар қўшинлари 
мағлубиятга учрайди. Натижада Мовароуннаҳр қўлдан кетиб, султоннинг 
мавқеи анча пасайиб кетди. 
Салжуқийларнинг мағлубиятидан Хоразмшоҳ Қутбиддин Муҳаммад 
Отсиз усталик билан фойдаланиб, 1141 йилнинг қишида Салжуқийларнинг 
пойтахти Марвни босиб олди ва 1142 йилда Нишопурга юриш қилди. Лекин, 
Султон Санжар Хоразм қўшинларини Хуросондан қувиб чиқарди ва Отсизни 
яна ўзига бўйсундиришга эришди. Султон Санжарнинг ҳаракатларига 
қарамай, Салжуқийлар давлати ўзининг аввалги қудратини йўқота бошлаган 
эди. Салжуқийларга ҳал қилувчи зарбани Балх ва Хутталон вилоятларида 
яшовчи 
Ғўз
қабилалари берди. 1153 йилда улар Султон Санжар қўшинларини 
тор-мор этиб, унинг ўзини асир олдилар. Ғўзлар ҳимоясиз қолган Марв ва 
Нишопур шаҳарларни талон-тарож қилиб, ўт қўйдилар. Султон Санжар 1156 
йилда асирликдан қочишга муваффақ бўлса ҳам, лекин Салжуқийлар 
давлатини тиклай олмади ва бир йилдан кейин вафот этди.
А. Зиё тадқиқотларига кўра, Салжуқийлар давлат бошқаруви ўзига хос 
эди. Давлат бошлиғи, олий ҳукмдор Салжуқийлар хонадони вакили бўлиб