Бисмилаҳир роҳМАНир роҳИМ

Бахтли одам атрофидагиларни ҳам бахтиёр қилади 
Ўз жамолини башарият итларига, ўз ҳуснини инсонларнинг бўриларига кўрсатган 
аёл саодатли аёл эканми? 
“Оллоҳни кенгликда тани, У ҳам сени тангликда танир”. 

---

Хотиржам бўл, ҳар бир нарса Қазойи Қадар билан бўлади. 
Шодлик ва муваффақиятларни эсла, мусибатларни ёддан чиқар. 
“..Оллоҳнинг Ўзи етарли Вакилдир”. (Нисо сураси, 81-оят). 
Ҳар бир яхшилик ва ёмонликнинг тугаш чегараси бордир. 
Шовқиндан эҳтиёт бўл, чунки у машаққатдир. Сўкишдан узоқ бўл, чунки у 
азобдир. 
Эҳсон қайғуларни кетказар 
Мўминларнинг онаси Оиша розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади. Улар бир 
қўйни сўйдилар. Расулуллоҳ соллоллоҳу алайҳи ва саллам “Қўйдан бирор нарса 
қолдими”, деб сўрадилар. Оиша розияллоҳу анҳо: Қўйнинг елкасидан бошқа 
нарса қолмади, деб жавоб берди. Шунда у зот: “Елкасидан бошқа ҳамма нарсаси 
қолибди”, дедилар. 
Яъни, у зот ўз оилаларига садақанинг ажри Қиёмат қадар қолишини, ўзида 
қолганининг эса Охиратда ажри кутилмаслигини айтар эдилар. Бу эса Оллоҳ 
таолонинг ризоси умидида садақага ундовчи гўзал даъватдир. 
Оиша розияллоҳу анҳонинг синглиси саййида Асмога ҳам Расулуллоҳ 
соллоллоҳу алайҳи ва саллам Оллоҳ унинг фазлини зиёда қилиши учун садақа 
қилишга ундар эди.
Модомики тун ўтар экан алам ҳам битар, машаққат ўтар, шиддат кетар. 
Неъмат келин бўлса, унинг маҳри шукрдир. 
Зиёнларингни фойдаларга айлантир. 
Саодат ўзимизда, атрофимизда, ҳатто жонсиз нарсаларда ҳам бордир. Лутф 
маънавий гўзалликдир-ки, у киши учун аёлнинг гўзаллиги кабидир. Энди аёл 
латофатли бўлса ўз жамолини бир неча баробар орттирган бўлади. 
Агар оёқларинг чалиниб, чуқурга тушсанг умидсизланма. Сен у чуқурдан чиқасан. 
Чунки сен иродали, кучли инсонсан. Оллоҳ сабр қилувчилар билан биргадир. 
Агар сенга ўз яқинларингдан ўқ тегиб, у ўқ қалбингни тирнаса ҳам ғам чекма. 
Яқинда у ўқни суғуриб олиб, жароҳатни даволайдиган, сенга ҳаётни, табассумни 
қайтарадиган инсон топилар. 

---

Харобалар, хусусан кўршапалаклар маскан тутган, арвоҳлар эгаллаган жойларда 
турма. Балки янги тонг зиёси билан бирга уфқ ортидан билдирмай куйлаётган 
чумчуқ овозини изла.
Шамолни эккан бўронни ҳосил қилиб олади.
Вафо қимматли нарсадир. Вафодорлар қаерда қолди? 
Оллоҳни таниб, Унинг қазойи қадарига таслим бўлиб, Унинг Ҳукмига рози 
бўлганларнинг ичида энг буюги Оллоҳнинг пайғамбари Аюб алайҳис-саломдир. У 
зот жисми, моли, фарзандалирига зарар етиш балоси билан балоланди. Ҳатто у 
зотнинг баданида қалбидан бўлак игначалик соғ жойи қолмади. Дардини 
енгиллатиш учун дунёдан ҳеч бир нарса қолмади. Лекин унинг аёлининг Оллоҳга, 
Расулига бўлган иймони бақувват эди. У одамларникида ишлаб топган пули 
билан эрини едирар эди. У эрига тахминан ўн сакиз йил хизмат қилди. У мана шу 
вақт оралиғида эридан эрталаб кечда бир зумга ҳам айрилмади. Фақатгина 
одамларнинг хизмати билан ташқарига чиқар, кейин яна эрининг олдига қайтиб 
келар эди. Вақт чўзилгандан чўзилар эди. Аҳволи қаттиқлашган Аюб Оламлар 
Роббиси, элчиларнинг Илоҳига, Меҳрибонларнинг меҳрибонроғига зорланиб, 
Унга нидо қилди: “(Парвардигорим), мени бало ушлади. Ўзинг раҳм-шафқат 
қилгувчиларнинг Раҳмлироғидирсан..”. (Анбиё сураси, 83-оят). Мана шу пайтда 
Оллоҳ унинг дуосини ижобат қилди, нидосига қулоқ тутди. Унга ўрнидан туриб, 
оёғи билан ерга уришини буюрди. Аюб шундай қилди. Оллоҳ у ердан чашмани 
чиқарди ва Аюбга ўша чашма суви билан ювинишни буюрди. Оллоҳ Аюбнинг 
баданидаги барча дардни кетказди. Кейин бошқа ерга оёғи билан уришни 
буюрди. Ва у ердан ҳам чашма чиқариб, ундан ичишни буюрди ва Аюбнинг ички 
дардларини ҳам кетказди. Аюб бутунлай соғайди. Бу сабрнинг самараси, савоб 
умидининг натижаси, розиликнинг фойдаси эди.
Гоҳо инсон гапирган сўзи учун надомат чекса ҳам, сукут қилгани учун асло 
надомат чекмайди.