Беҳузур бўлади

Октябрнинг йигирма бешинчи куни

Кундуз кунлари метрода одам сийрак бўлади. Дарсдан қайтаётгандик. Шаҳноза ўртароқдаги ўриндиқда ўтирар, мен ёнида тик турган эдим. Метроми, автобусми, бўш жой бўлса ҳам ўтирмасликка одатланганман. «Ёшлик» бекатида беш-ўн одам чиқди. Ичиб олган шекилли, баркашдек башараси қизариб кетган йигит илжайиб келиб, Шаҳнозанинг ёнига ўтирди. Сурбетларча караб-қараб қўйди-да, гапга солди:

• 
  Соатингиз неччи бўлди, яхши қиз?
  

Шаҳноза энсаси қотиб юзини ўгирган эди, йигит шаппа билагидан ушлади.

• 
  Айтақолинг, жонидан!
  

Ёқасидан олиб бир силтагандим, японча курткасининг занжири тириллаб узилди.

• 
  Қўйвор! — деди типирчилаб.
  

Кейин нима бўлгани эсимда йўқ. Шуниси ёдимдаки, навбатдаги бекатда поезд тўхташи билан итқитиб юбордим. У вагонга ёпирилиб кираётган одамларга туртинганча гандираклаб бориб, мармар скамейкага урилди, ўнбалоқ ошиб кетди... Ташқари чиқсак, ёмғир шивалаётган экан... Совуқ ва зериктирувчи куз ёмғирининг дебочаси. Ўзимни қўлга олишга ҳарчанд уринмай, ҳамон титроғим босилмас, ғазабдан тишларим ғижирлаётганини сезиб турардим.

• 
  Ёмғирпўш олмаган экансан-да, — дедим ўзимниям, Шаҳнозани ҳам юпатиш учун.
  

Шаҳноза юзини ўгирди. Ранги ўчиб кетган, лаблари пирпираб турарди.
Уйгача гаплашмай кеддик. Эшикдан киришимиз билан Шаҳноза туфлисини ечиб улоктирди.

• 
  Қанақа одамсиз? — деди тўсатдан. — Қанақа одамсиз ўзи? Бугун биттасини урасиз! Эртага бошқасини бўғасиз! Кунига бир карра юрагимни ёрмасангиз, кўнглингиз жойига тушмайди! — У йиғлаб юборди. — Башарангизга қаранг! Бандитнинг ўзисиз!
  

Миям зирқираб кетди.

• 
  Ҳа! — дедим бақириб. — Бандитман! Каллакесарман! Чидасанг — шу! Шаҳноза юзимга ярқ этиб қаради.
  
• 
  Муштлашишдан бошқа нарсаниям биласизми? — деди кўзлари ғазабдан ёниб. Юрагимда бир нима узилиб кетгандек бўлди.
  
• 
  Балки билагингдан ушлагани хуш ёққандир? — дедим ўкириб.
  

— Ҳа! — Шаҳноза алам билан ер тепинди. — Ёқди! Билдингизми, ёқди! — деди чинқириб. Ўзининг гапидан ўзи қўрқиб кетгандек, бирдан жимиб қолди. Кафти билан оғзини тўсиб, юзимга термилиб турди-да, ҳўнграб юборди.
— Рустам ака! — деди бўйнимга осилиб. — Кечиринг, жон Рустам ака... — Сўнгги сўзларини йиғидан бўғилиб, пичирлаб айтди. — Қийналиб кетдим. Қийналиб кетди-им!