Alisher Navoiy 1 library ziyonet uz

Sayid Hasan Ardasher
(139)
 bu faqirgʻa ota masobasida erdi. Andoqkim, Mirzobek farzand 
masobasida erdi, ham anga va ham faqirgʻa. Bu faqir turk va sort orasida andin tamomroq 
kishi koʻrmaydurmen. Yigitlikda zohir ulumin kasb qilib erdi. Ammo faqir jonibi gʻolib 
erdi. Tasavvufda tab’y xub erdi. Salotin tarbiyati aning huzurigʻa boʻldilar,oʻzin yiroq 
tortti va lekin Sultoni sohibqiron xulq va lutfi mufrit bilan ish orasigʻa kiyurdi va ulugʻ 
tarbiyatlar qildi va mayli bittab’ faqr sori gʻolib erdi. Oqibat hamul jonibni ixtiyor qildi va 
hazrat Mavlono Muhammad Tabodkoniy (quddisa sirruhu) xizmatidakim, murshidi 
zamon erdi va zikri oʻtti, suluk ixtiyor qilib «arbain»lar chiqarib
(140)
, koʻp maqosidi 
ma’naviy hosil qildi. Ikkalasi til bila gohi nazm aytur erdi. Rindligʻi chogʻida visoqi rind va 
xarobotiylarning majmai erdi va bu ishni kishi andin yaxshiroq-qilmadi. Ul vaqtda bu 
qit’ani deb erdikim: 
Chi xush boshad sabuhi bo dilorom, 
Labolab az qadah har dam kashidan 
Chu gʻuncha har du dar yak pirahan tang, 
Baham pechidanu darham kashidan
(141)
. 
Ammo taqvo va zuhd chogʻida turkcha bu bayt ham aningdurkim: 
Ilohiy, nuri irfondin koʻngulga bir safo bergil 
Ki, isyon zulmati ichra xarob ahvolu hayrondur. 

---