Aldangan Ayselning tavbasi

 

Yosh doktorga mehrim tovlandi 

Xohlasangiz ikkita misol keltiraman. 

Birinchisi yomon bir misol. 

Narkotiklar sabab davolanishim kerak edi. Chunki, jigarimda ba’zi o’zgarishlar, og’riqlar 

boshlangandi. Shuning uchun davolanishga qaror qildim. Bir o’qituvchim yordami bilan 

kasalxonaga yotdim. Meni davolagan doktorlardan birining oshkora tahdidiga uchradim. 

Juda nomusli bo’lganim uchun emas. Ammo tibbiyot xodimi og’ir ahvoldagi bemorga 

bunday munosabatda o’lmasligi kerak edi. Kechki xonamga keldi. Eshikni yopdi, keyin 

ma’lum aldovlar: ”Seni sevaman, sen bilan turmush qurishni xohlayman…” Narkotiklar 

ta’sirida jigarini tugatgan bemor bilanmi? Bu yolg’onni ko’p eshitdik. Shunday yolg’onlar 

sababli yoshligimning eng go’zal damlarini zulmatga aylantirdim. 

Qichqirdim, baqirdim. Yugurib kelishdi. Qaysidir biri yuzimga shapaloq tushirdi. “Bu qiz 

quturibdi, menga majburan munosabat taklif qilyapti. Qo’lidan qutulolmayapman”, deya 

aybini yashirdi. Tushunyapsizmi? Qaysi kasal ayol zo’rlab, erkak kishiga tajovuz qila 

oladi? Dardingni kimga tushuntirarding? Tajovuzga uchragan men bemor, ikki kundan 

keyin eshikdan haydaldim. Keyin menga o’qituvchim ham qaramdi. Unga men haqimda 

juda yomon gaplar aytishgan shekilli. Sog’liqni saqlash vazirligiga shikoyat yozdim. 

Natijasi nima bo’ldi, bilmayman. Vaqt topib u yerdagilarga uchrashganim yo’q. 

Ikkinchisi esa yaxshi bir misol: 

Yana jigarim og’riyapti. Kasalxonadman. Bir mehmonxona boshlig’ining ko’magi bilan 

davolanyapman. Shifohonaning yosh va yoqimtoy assisenti. Unga nisbatan dilimda 

umidsiz bir iliqlik. Har kuni ertalab keladi, men bilan gaplashadi. O’ta ko’ngilchan, 

samimiy. Hamma bemorlarga shundaqa edi. Tasalli berishga harakat qiladi. Tabiiyki, 

men eshitmagan, bizning dunyoga begona so’lzar edi bular. 

- Sabr qil. Hastalik bir imtihondir. Inshaalloh, gunohlaringni to’kadi. Eng katta shifo 

kayfiyatdir…va hokazo. 

---

Yangi bir muhabbat hayajoni ichidaman. Kimligimni bilsa yonimga yaqinlashmasdi. 

Chunki men hamma narsasini yo’qotgan bir qizman…O’tkinchi sevgiga yo’l 

bo’lsin…Hovliga chiqaman. Kuz. Assisent xonamga keldi. Qalbimdagi tuyg’ularimni 

oshkora aytdim. 

-Sen juda yaxshi qizsan, -dedi u. Bu ish mening falsafamga to’g’ri eklmaydi. Sen 

bemorimsan, men esa sening doktoringman. Keyin nima deyishadi: kuchsiz va hasta 

bemorining tuyg’ularini suiste’mol qildi deyishmaydimi? Sen juda yaxshilarga loyiqsan. 

Inshaalloh, baxtli bo’lasan. Seni duo qilaman. 

Ha, bunaqalari ham bor. Ikkisi ham bir insitutni bitirgan, bir xil kioblarni o’qigan. Xo’sh, 

bu farqlilik nimadan? Bilgan izoh bersin, marhamat. 

To’htatdim. Qaytganimdan keyin yozishga kirishaman”. 

Mudhish bir maktub. Stolimda xotinim bilan birga karaxt bo’layozdik. Shu sahnalarga 

hayolan kirish, bunday hayot bilan hayolan tanishish dahsahtli. Mudhish bir drama, 

ishnilmas hayot hikoyasi edi bu o’qiganlarim. Biz ham chiday olmadik, tanaffus qildik. 

Xotinimning iltifotini kutardim. Qahva ichgach, yana o’qishda davom etdik, bardosh 

berib o’qiy olmasdik… 

“Sziga yangidan salom hojam. Yozgan sari yozgim kelyapti. Meni tinglang… 

Qalbingni tushunadigan bir inson borligini o’ylash ham kishiga madad beradi. Fikrlarim, 

taxminlarim barbod. Umid qiladigan biron narsam yo’q. Zero, bu ham mening istagim 

emasmi? Balki, bu o’lim meni bir zahmatdan qutqarar. O’z qo’lim bilan emas, sog’ 

bo’lgur jigarim yordamida hayotimni tugataman.