Adabiyot ixlosmandi

Roziya mehmonning sochi oqarib qolgan chakka- 
lariga ko‘z tashladi-yu: «Haqiqatan, otam tengi odam 
ekan, nega cho'chiyman?» deya ichida o'zidan kuldi.
- Umuman, to‘g‘ri, - dedi.
- Bolm asa tanishib qoÿaylik.
Roziya qizil sumka tutgan qollarini orqasiga qilib 
turgan edi, qol bermasdan shundoq o‘z nomini aytdi.
- Roziya! - mehmon uning nomini yoqtirib ruscha 
urg\i bilan bir-ikki takrorlab qoydi. - Chiroyli, qisqa 
nom. Mening nomim o‘zimga o'xshagan uzun: Illarion 
Maksimilianovich. Esingizda qoldimi? Qani, ayting-chi?
Roziya yarmigacha to'gVi aytdi. U ruschani yaxshi 
bilsa ham, naiyogïga tili kelishmay adashdi. Bundan 
ikkovlari ham kulib yuborishdi. Shundan keyin Rozi­
ya ortiqcha tortinmay erkin gaplasha boshladi.
- Boya chorbog'da sizni «Maksimich» deb chaqir- 
ganlarini eshitgan edim.
- Umuman, bu qisqartirish uncha to‘g‘ri emas. 
«Maksim» bilan «Maksimilian» ikki turli nomlar. Lekin, 
agar istasangiz, siz ham meni Maksimich deyaveri- 
shingiz mumkin. Men o'rganib ketganman.
Roziya «Maksimich» desa o'zini unga haddan tash- 
qari yaqin oladiganday bo lar edi. Shuning uchun:
- Ko'ray-chi, balki toliq aytishga ham kuchim ye­
tar, - dedi.
Bu gaplar davomida ikkovi avtobus bekatiga yetib 
bordi. Uzoqda avtobus ko'rindi.
- Siz nechanchiga? - dedi Roziya.
- Bilmayman. Shaharlaringizga birinchi kelishim, 
aylanib ko‘rmoqchiman. Agar ruxsat bersangiz, siz 
borgan joygacha birga ketsam. Naryog'iga balki, yolni 
tushuntirib qo^arsiz?
- Mayli, - deb Roziya darhol rozilik berdi-yu, ammo 
uning yuzida qandaydir taraddud ifodasi paydo boldi.
Bekatda turgan odamlar vilarga qarab-qarab qo^-