Adabiyot ixlosmandi

turar, ammo qoüda olib yurgan pidjagi uning salqin 
shimoldan kelganini, issiqqa o‘rganmaganligidan qi- 
zarib ketganini ko'rsatar edi. Qorachadan kelgan qal- 
dirg'och qoshli Roziya yigirma besh yoshlarga borgan 
boisa ham, hali onasi o'pmagan qizday latofatli edi.
Uning baland qilib turmaklangan, qop-qora, ma- 
yin sochiga guldor durra boglab qo'yilgan, yengsiz 
kimono kotylagi xipcha qomatiga juda yarashgan, ta- 
rang oyoqlaridagi hindcha zarrin sandalining uchidan 
ko'rinayotgan timoqlari ham yaxshilab pedikyur qi- 
lingan. Shunday yoshgina janub qizi ellik yoshlarga 
borib qolgan shimollik odam bilan shahar boglab sayr 
qilib yurishi odamlaming e’tiborini tortishi tabiiy edi.
Roziyaning yuzida ko'ringan taraddudning saba- 
bi shu ekanini Maksimich ham tushundi. U bekatda 
turgan qora qosh bir yigitning Roziyaga xo'mrayib ti- 
kilganini ko'rib qoldi. Bu xo'mrayishda rashkka o'x- 
shash tuygHi bor edi. «Iye, hali yigitlaming rashkini 
keltiradigan darajada navqiron ekanmiz!» deb Maksi­
mich o'zicha jilmayib qo'ydi. Xo'mraygan yigitcha Ro- 
ziyani puldor domlalar bilan yuradigan talaba qiz, deb 
o“ylab g‘ashi kelmoqda edi. Roziya buni sezib, battar 
uning jiglga tekkisi keldi. Maksimichni yengidan olib, 
avtobusga tomon tortdi-da:
- Qani, bolmasa, yuring, birga ketdik! - dedi. Avtobus- 
da eshikka yaqinroq otirgan o'smirlardan biri awal Ro­
ziyaga, so“ng Maksimichga qarab olib magVur yuz bilan 
oVnidan turdi va oldiga o'tib ketdi. Bu uning joy bo‘shat- 
gani edi. Roziya Maksimichni otirishga taklif qildi.
- Yo‘q, yo‘q, siz meni jentimenlik yoshidan otgan 
deb oÿlamang. Qani, o'zingiz otiring, Roziya, o'tiring!