Абу Муслим. Андалусия

Абу Муслим. АНДАЛУСИЯ
Шу гапларни айтиб бўлиб, уйига қайтди, қурол-яроғини кийди, қўлига қиличини олиб,
отига минди ва ёлғиз ўзи испанларга қарши ҳужумга ўтди. У ўн беш кишини ўлдириб, ўзи
ҳам ўлади. 
Шундан сўнг Муҳаммад Сағийр Фернандо ва Изабеллага совғалар юбориб, шаҳарга
киришига ижозат беради. Улар шаҳарга кириши билан биринчи қилган ишлари – энг
баланд иморатга кумуш хочни ўрнатадилар. Шу вақт ичида Муҳаммад саройини тарк
этган, энг баланд адир устига чиқиб олиб, сўнгги бор ўз саройига ҳамда ўз шаҳрига ва
саккиз юз йиллик давр орасидани ўтган тарихига кўз ташлаган эди. У ўзини тута олмай
ҳўнграб йиғлашга бошлайди, унинг кўз ёшлари соқолларини хўл қилиб қўйяди. Унинг
ёнида онаси Ойша бўлиб, унинг йиғисига кесатиб шундай дейди: “Ҳа, қўлингдаги
подшоҳлик учун эркаклардай кураша олмай, энди хотинлардек йиғлайвер!” Бу воқеа
ҳижратнинг 897 йили Роббиул-Аввал ойининг 2-кунида содир бўлади (милодий 1492 йил
2 январь). Бу жой ҳозиргача бор. У ерга саёҳатчилар келиб турадилар ва қачонлардир
қудратли империя бўлган ерларни томоша қиладилар. Бу жойни ҳозир “арабларнинг
сўнги нафаси” деб аташади. 
Муҳаммад Шимолий Африкага йўл олади, у ернинг ҳукмдори уни мусулмонларга хиёнат
қилгани учун зиндонбанд этади. Аллоҳ уни ва унинг оиласини шу тарзда таҳқирлаб
қўйди. 
Фернандо ва Изабелла 906 йилда фармон чиқариб, Худо уларни Испанияни ифлос
мусулмонлардан тозалаш учун танлаганини эълон қилади. Бу фармонга кўра, мамлакат
ҳудудида мусулмонларнинг яшаши бутунлай тақиқланади. Аксарият мусулмонлар
Шимолий Африкага кўчиб кетади. Бошқалари насронийликни қабул қилиб, Ғарнотада
қолади. Уларни қуйи табақадаги насронийлар деб атаб, таҳқирлашади. Шундан сўнг
насронийлар инквизицияни жорий этадилар: кимда-ким майхўрлик қилмаса ёки жимодан
сўнг ғусл қилса ёки уйидан Қуръон китоби топилса, уларни қийноққа солиб, зиндонбанд
қилишар ва ўлдиришарди.
Бир неча юз йил ўтиб Наполеон қўшинлари Испанияга кириб келганида, улар
ибодатхонага кириб, мусулмонларни қийноққа соладиган яширин хоналарни учратади.
Аскарларнинг айримлари бу даҳшатларни кўриб, ҳушларидан кетиб қоладилар,
баъзилари қайт қилади. Ҳақиқатдан ҳам бу жуда даҳшатли манзара эди.