Abdurahmon akbar

V o y,  q a t t i q   t u s h m a d in g m i,
B e c h o r a   b o la g in a m
  (!)  deb  fig'on  chekibdi.
Onaizorning  o ‘z  farzandiga  bo'lgan  m ehr-m uhabbatini  bundan 
o ‘tkazib  tasvirlashning  iloji  bormikan?
Payqaganingizdek,  she'r  yozish  boshqalar  ijodini  o ‘rganish,  fikr 
yuritish,  muqoyasa  (solishtirish)dan  boshlanadi.
She’r  tabiatiga  ko'ra  har  xil:  quvnoq,  mahzun,  hikmatga  boy,  bir 
so‘z  yoki  bir  voqea-hodisa  asosiga  qurilgan  boMishi  ham  mumkin.
Ifoda  uslubi  qanchalar  ravon,  satrlar  samimiy,  fikr  teran  bo‘lsa, 
she’r  shuncha  salmoq  kasb  etib,  o'quvchi  qalbiga  muhrlanadi.  Qis- 
qalik,  lo‘ndalik,  ortiqcha  tasvir  va  so'zlardan  xolilik  asarning  husniga 
husn  qo‘shadi.
Abdulla  Oripovning  ona  haqidagi  sakkizligini  yodga  olaylik. 
Shoir  bu  she’rida  osmonda  bir  yulduz  uchsa,  bir  inson  taqdiri  nihoya 
topadi,  degan  aqidaga  ijodiy  yondashib,  purhikmat  fikmi,  to ‘g‘rirog‘i, 
chorlovni  ilgari  suradi.  Ona  dunyodan  o ‘tsa  yulduz  nima  boMibdi, 
hatto  osmon  qulab  tushsa  arziydi,  deyiladi  she’rda.  Shoir  bu  bilan, 
onangni  hayotligida  ardoqla,  qadriga  yet,  onadan  ayrilish — osmonsiz 
qolishning  baayni  o ‘zi  deydi.
E 'tib o r  bergan  boMsangiz,  bu  bayonlarning  barchasi  o 's h a , 
yuqorida  takror-takror  yodga  olganim  „yolg‘on“ga  asoslangan.
Bu  yolg'on  inson  ko‘nglini  mehrga  toMdiradi,  uni  hayotga  bosh- 
qacha  ko‘z,  nigoh  bilan  qarashga  undaydi.
Yanglishmasam,  she'rning  ta’sir 
kuchi,  joni  mana  shunda.
S H E ’R  YO‘LI