Abdulla Qodiriy O’tkan kunlar

www.ziyouz.com
kutubxonasi 
88
— Sizga nazrim bor. 
Bu so‘zni eshitib, devona yo‘lg‘a tushdi. Ko‘z og‘rig‘i uning ketidan yugirdi va: 
— Mang! — deb pul ko‘rsatdi. Devona iltifotsiz ketabergan edi: — To‘xta deyman! — 
deb do‘q urdi. Devona narida to‘xtadi: 
— Kelma, kelma, ko‘z og‘rig‘i! 
Ko‘z og‘rig‘i o‘n adimcha narida turdi: 
— Hali, kim o‘g‘lini uylantirdi, deding?.. 
— Kim uylantirdi, deding? 
— Aytding-ku choyxonada!.. 
— Aytding-ku choyxonada... 
— Belboqni qayerdan olding? 
— Buving berdi. 
— To‘g‘ri ayt! 
— To‘yga keldingmi? 
— To‘yga keldim... 
— Yusufbenikigami? 
— Yusufbenikiga. 
— Belbog‘ing yo‘qmi? 
— Yo‘q. 
— To‘y o‘tkanda kelibsan. 
— Yusufbe qaysi o‘g‘lini uylantirdi? 
— Nechta o‘g‘li bor? 
— Nechta o‘g‘li bor! 
— Bitta... Qorategindan keldingmi, opang omanmi? 
— Omon... qachon uylantirdi? 
— O‘zing uylanganmisan?.. Qorategindan necha kunda kelding? 
— Besh kunda. Qachon uylantirdi? 
— Eshakka minibmi, yayov? 
— Eshakka minib. 
— Nashang bormi? 
— Bor. 
— Qitta ber-chi. 
— Beraman, oldin ayt; qachon uylantirdi? 
— To‘y o‘tkanda kelibsan, tentak... Manga-chi, bir tog‘ora osh tegdi. 
— Bozordan osh olib bersam yeysanmi? 
— Yuzingga qachon chechak chiqdi? 
Ko‘z og‘rig‘i bu tutal so‘zlardan asabiylashib ketdi: 
— Qachon uylantirdi deyman? 
— To‘y o‘tkanda kelibsan dedim-ku... Bir hafta bo‘ldi, o‘n kun bo‘ldi, bir oy bo‘ldi. Ha, 
ha, charlari endi bo‘lar emish... charlarga bor. Qorategin. 
— Toshkanddan uylantirdimi? 
— Xi, xi, xi, ahmoq. Toshkanddan bo‘lmay, Qorategindan uylantirsinmi? 
Shundan keyin ko‘z og‘rig‘i choyxonaga qaytdi...