Abdulla oripov (1941-2016)

ҚАРИЯЛАР СУҲБАТИ
Ёмғирлар ёғарди қирқ кеча-кундуз,
Қорлар ёғар эди теракни кўмган.
Тулпорлар бўларди кўзлари юлдуз,
Пойгада рақиблар чангини кўрган.
Йигитлар бўларди бақувват, бардам,
Бир ўзи ер эди бир семиз қўйни.
Тобутлар бўларди файзли чунонам,
Тўлдириб ўтарди маҳалла-кўйни.
КУН КЎРИШ
Чалпак ёққан эмас осмондан асло,
Ҳар ким насиб этган луқмасин еган.
Одам болаларин лафзида аммо,
Битта ибора бор Кун кўриш, деган.
Аслида бу қисматга йўлиққан ҳар кас
Орзу умидидан айрилган демак.
Қайда бир унумни илғадими, бас,
Ўша томонга у югурган бешак.
Кун кўриш дегани ўртаб дилларни,
Амаллаб яшашдан бир белги, нишон.
Забтига олгай у ҳатто элларни,
Не-не мардларни ҳам айлагай яксон.
-Нега ёлғон айтдинг, алдадинг нега,
Нега ҳақни ёқлаб бермадинг туриш?!
Дейди:-сен Ҳақ дейсан, жон керак менга,
Кун кўриш керакми, ахир кун кўриш.
Кун кўриш йўлида юрарлар куйлаб,
Кун кўриш дардида тўкарлар кўз ёш.
Агарда теранроқ қарасанг ўйлаб,
Жаллод ҳам кун кўриш учун олгай бош.
Фақат кун кўриш деб қилинган ишдан,
Баҳра топармикан бирорта банда.
Одам чарчар бир кун бундай юмушдан,
Ўзини ўйлар-ку ҳеч бўлмаганда.
Улуғ орзуларга этганди даъват
Фидойи инсонлар – беназир зотлар.
Наҳотки, кун кўриш йўлида фақат
Ёниб битган бўлса ўша ҳаётлар?!
Инсоф бера қолсин ҳар кимга Эгам,
Ҳаёт кўзгусида турланмоқ нечун.
Эҳтимол, мана шу сатрларни ҳам,
Ёзиб тургандирман кун кўриш учун.
МАШРАБ
Энагаси алла айтар Машрабга боз-боз,
– Катта бўлсанг Хон бўласан, аллаё алла.
Ўша заҳот эшитилар бешикдан овоз:
– Алдаё алда!
АПРЕЛ
Борлиқ кийиб олган мовий бир либос,
Ел эсар – баҳорнинг пилдироқлари.
Қалбингда уйғотар ажиб эҳтирос,
Апрел осмонининг қалдироқлари.
Ёмғир таралади кўм-кўк адирда,
Узоқ қирда эса ялтирар қуёш.
Бундай нафислик йўқ ҳеч бир атирда,
Руҳингни яйратар ҳаво, тоғу тош.
Қофия йиғишар шеърга – назмга
Жажжи жилғаларнинг шилдироқлари.
Атрофни чақирар яшил базмга
Апрел осмонининг қалдироқлари.