Abdulla avloniy pandlar, hikoyalar, kitobidan

 

 

 

 

YAXSHILIK 

 

 

Bir kun bir yaxshi kishi ko'chadan o'tib borg'onida bir necha hayosiz kishilar 

orqasidan  yamon  so'zlar  ila  so'kib  qoldilar.  Bu  kishi  alarning  so'zini(ng)  eshitib, 

qo'lini ko'tarib: «Yo Rab, bu nodonlarg'a o'zing aql bergil va to'g'n yo'lg'a solg'il!» 

-  deb  duo  qildi.  Bu  holdan  xabardor  bir  kishi  so'radiki,  «Nima  uchun  siz  ul 

kishilarning haqqig'a yaxshi duo qildingiz?» - deb. Ul kishi: «Ey birodar, har kim 

o'zida borini berur. Menda yaxshilik bor edi, shuni berdim, onlarda yamonlig' bor 

ekan, oni berdilar. O'zingda yo'q narsani qaydan olib berursan, har kim qilganicha 

topar, yamonning yamonlig'i o'z boshiga yetar», - deb javob berdi. 

Hayo-nomus imona dalildur, Hayosiz doimo xor-u zalildur.