|
18-BOB
QAYTISH
Men ko'zlarimni ochishga harakat qildim. Men buni katta qiyinchilik bilan
amalga oshirdim. Dahshatli og'riq butun vujudimni egallab olgandi. O'rnimdan
turmoqchi bo'ldim, ammo turolmadim. Ajabo... Men bu yerda qancha vaqt
bo'ldimkin? Oxirgi marta ov qilganimdan beri, menimcha, unchalik ko’р vaqt
o’tmadi. Nega quvvatim meni bunchalik tez tark etdi? Ehtimol, mening tanam tez-tez
ovlashga odatlangandir, chunki so'nggi oylarda men Kallenlar bilan birdek ov
qilgandim yoki o'zimni o'ldirayotgandirman. Jonim tanamni yo'q qiladi. O'zim
bilmagan holda, o'zimni ancha mukammallashtirgandim. Hayotimning so'nggi oylari
menga ko'p narsalarni o'rgatdi. Men ulkan azob, shu bilan birgalikda, katta quvonchni
ham boshdan kechirdim. Ushbu voqealar meni yanada bardoshli qilgandi. Bardoshim
shu qadar kuchaygandiki, og'riqni yo’qotish uchun o’z tanasini o'ldirishga ham borib
yetdi.
To'satdan, tanish hidni sezdim. Ushbu ifor menga tanish edi. U mendan yiroqda
edi, lekin men uni hech narsa bilan aralashtirmay, boshqa millionta narsalar ifori
ichidan aniq angladim. Ular vampirlar edi. Kallenlar. Ular shu yerda… Ular men
uchun kEllishgandi. Men diqqatimni jamlab, ularning fikrlarini o’qishga harakat
qildim, ammo bunga kuchim yetmadi. Quvvat meni tezlik va shiddat bilan tark etardi.
Nega o’zimga keldim? Nega o’lish uchun unutilib ketmadim? Ehtimol, bu hid
sababdir. Men nima bo'layotganini tushunolmayapman. Hammasi go'yo ro’yodek...
Ehtimol, men allaqachon o'lib bo’lgandirman? Ammo, unda bu og'riq qayerdan?
Yo'q! Men hali ham tirikman.
- Girra! – meni tanish va aziz ovoz chaqirdi. Bu ovoz Bellaniki edi. Ular meni
topishdi.
@Sumerki_Twilight_Zulmat_ostonasi // Abduqodir Toshpo’latov
Soxtalashtirib o’z nomidan tarqatish ta’qiqlanadi. Qonuniy jazo muqarrar va Allohning o’zi
kifoya qilsin!
Men boshimni ko'tarib, tovush kelgan tomonga qaradim. Ko'zim oldida oppoq
parda bordek edi. Voealik alanglab ketdi va diqqatimni jamlolmadim. Men hafsala
bilan qaradim. Qora jinsi va to’q rangli kiyim kiygan to'rtta qiyofa menga qarab
kelardi. Bella, Edvard, Jasper va Emmet.
Darhol Jasperning menga ta'sirini his qildim. Ha. U, haqiqatan, ham o'z ishining
ustasi. Men undan ko'p narsani o'rgandim, lekin hech qachon undan ustun
bo'lolmayman. Ajabo... Kallenlar paydo bo'lishi bilan men yana kelajak haqida o'ylay
boshladim.
- Girra, o'zingga nima qilib qo’yding? – Bella yonimga shamoldek uchib kelib,
qo'llarimni ushlab oldi.
Quvvatimning so’nggi misqollarini jamlab, o'rnimdan turishga harakat qildim.
Vujudimni chidab bo'lmas og'riq qamrab oldi, men uni yengishim darkor edi. Ushbu
og'riqni giyohvandning talvasasi bilan taqqoslash mumkin edi. Faqat mening dardim
undan-da yuzlab marta kuchliroq edi. Bella qo'llarimdan ushlab o'tirishimga yordam
berdi. Men uning ko'zlariga qaradim. Ular mening tashqi qiyofamni oynadek aks
ettirardi. Qiyofam achinarli edi. Menga nima bo'ldi? Men unga uzoq vaqt qaray
olmadim va boshimni tushirdim. Ammo ularning qarashlarida yana men o'zimni ko'zi
ostida moviy doiralari bo'lgan ojiza, nochor, xokisor qizni ko'rdim.
- Bekor qildingiz! – Mening ovozim sustlashdi. – Nega keldingiz va meni
qanday topdingiz?
- Girra, sen mahalliy aholi uchun yaxshigina taniqlisan! – Emmet makkorona
jilmayib qo'ydi. – Hatto, har bir bola “oq odamlar" afsonasini biladi. "Oq ruhlar
boshpanasi"ning xarobalariga yo'lni ham mahalliy aholidan qiynalmasdan bilib oldik.
- Girra, biz seni deb keldik. – Edvard mendan yarim metr nariga o’tirdi. –
Sendan kechirim so'rab, uyga qaytarish uchun keldik.
- Mening uyim shu yerda. – Ovozimni iloji boricha qattiqroq chiqarishga
harakat qildim. – Bu yerda mening butun oilam dafn etilgan. Men ham shu yerda
o'lishni xohlayman.
- Girra, sening yana bir oilang bor: biz! Sen bizga keraksan. – Bella meni
mahkam quchoqladi va boshini yelkamga qo'ydi. – Sen biz uchun aziz bo'lib
qolgansan. Biz seni juda yaxshi ko’ramiz. Rozali ham qilgan ishidan juda afsusda!
Qaytib borganingda, u sendan kechirim so'raydi.
- Men qaytib bormayman. Rozali ham meni hech qachon qabul qilmaydi. Men
hammangiz uchun begonaman, hayotingizda ortiqchaman. – Yonoqlarimdan ikki
xoin ko’z yoshi dumalab tushdi.
- Yo'q. Sen biz uchun qadrlisan! Sen bilan mening qonimiz bir, buni
unutdingmi? Renesmini-chi? – Bella qattiqroq quchoqladi.
- Men qaytib bormayman, tamom! - Ovozim xiyonat bilan titradi.
@Sumerki_Twilight_Zulmat_ostonasi // Abduqodir Toshpo’latov
Do'stlaringiz bilan baham: |
