Аба (Хўж.) – она: абам джоқ,иштə. Абай (Хўж.,Қўнғ.,Манғ.) – дўқ,пўписа. Абақламақ

варвар (Манғ.) — вайсақи, сергап, маҳмадона,
варқылдақ — Т. вайсақи, маҳмадона; 2. енгилтак.
варкылдамақ — вайсамоқ, бемаъни сўзламоқ; маҳмадоналик қилмоқ.
варқычы (Қўнғ.) — вайсақи, сергап,
варсақы- бемаъни, қуруқ гап: варсақы гүрринди қой (Бер.).
васвас — 1. квадвасыл II; 2. (Хўж., Қўнғ.) пасткаш, инсофсиз.
вах — эй, аттанг: вах, билмәй қалпан (Манғ.).
ваххәй — қ, вах: ваххәй, энди кеч болдав, барып көрәлмиймиз
(Б. боз.).
вәдж (Бер., Манғ., Хўж., Қўнғ.) ~ вә : дж (Тўртк., С. бий) — нарса,
предмет.
вәйим (Хўж., Манғ.) ~ вә :м (Тўртк., С. бий., Ш. хон) — ҳадик,
кўрқув.
вәләт (С. бий., Қ. ноқ) — маҳаллий (шу ерда туғилган) аҳоли.
вəлламы (Хўж., Қ. чок) — эск. билимдон, насиҳатгўй.
вәрдиш (Тўртк., Бер., Қўнғ.) — эск. машқ: ҳазыр вәрдиштиң арқасында вөгиз қолтықлап джуриппен,— дейди (Қўнғ.).
вәркилдәмәк (Манғ.) қ. варқылдамақ: вәркилдәп сөйлийтуғаллар
айтады вoндай деп (Б. том).
вәрт - 1. ариқ, канал сувини бекитиш учун шох-шабба орасига
тупроқ, лой солиб қилинган тўсиқ; 2. ариқдаги сувни тўсиш
учун қўйилган асбоб: сув алйатыр, вәртни басып гә: (С. бий).
вәсвайран — жуда вайрон, хароб.
Вәсил I (Бер., Тўртк.) — таъриф, тавсиф.
вәсип II (Тўрт., С. бий) — дард, ғам-ғусса: өлигә варған өз вəспини айтып йығлар (С. бий).
вәши (Ш. хон) — оғзи бўш, оғзига кучи етмайдиган одам: вәши
адам.
выджылдақ — вайсақи, сергап, эзма: қулақтан қулақ қалмады, пай
выджылдадыңав (Б. боз.).
вышырдамақ — пичирлашмоқ, шивирлашмоқ.
воғырлы (Хўж., Қ. чок) - унча, унчалик; шунча.
воззаң (Манғ.) шовқин, шовқин-сурон, ғала-ғавур.
возмурлық/возмураванлық (Хўж.) — 1. зўрлик, зўравонлик; 2. тартибсизлик, бошбошдоқлик.
воймақ (Хўж., Қўнғ., Қ. чоқ) — ангишвона.