Аба (Хўж.) – она: абам джоқ,иштə. Абай (Хўж.,Қўнғ.,Манғ) – дўқ,пўписа. Абақламақ

сағ (Тўртк., С.бий) – ўнг: сағы-солына қарап дур (С.бий).
сағаI (Манғ., Хўж.) ~ сақа (Тўртк., С.бий) – оқар сувнинг бошланиш жойи: эл ағасыз, сув сағасыз бомас (Манғ.).
cағаII (Қ.чоқ) ~ саңа//са: (Манғ., Бер.) – сенга.
сағақ (Манғ., Хўж.) ~ сақақ (Тўртк., С.бий) – анат. 1. бағбақа; 2. балиқнинг жағи.
сағана//саҳана (Манғ., Бер.) – ўлсин, қуриб кетсин (аёллар қарғиши).
сағанақ (Қўнғ., Хўж.) – тешик, ёриқ: қапының сағанағы.
сазI – 1. гармон; 2. мусиқачолғуасбоби.
сазII– тахта пол тагига ёки пойдевор устига қўйиладиган ёғоч.
саза (Бер., Тўртк.) – овоз, садо: ҳеч бир саза келмəди (Бер.).
сазайыI – жазо: сазайын тартарсан ҳели (Манғ.).
сазайыII – гуноҳ: сазайым не, айтыңлар ахыр,- депти. (Қ.бой).
сазақ – бот. саксовул, сазақ омча (Тўртк.).
сазчы//саччы – 1. созанда; 2. гармончи.
сай (Манғ., Бер.) – саёз: бы ери дым сай (Манғ.).
сайдақ (Қ.бой) ~ саллақ (Хўж.) – 1. бўйдоқ; 2. якка ёлғиз.
сайыпкар (Бер., Хўж) – эск. Хива хонининг ерларида ариқ қазиш ишларини бошқарган шахс.
саймақ (Манғ., Бер.) – урмоқ, дўппосламоқ.
сайран – фолк. сайр, ҳузур; сайран этмəк – сайр қилмоқ; ҳузур этмоқ: сайранлар этмəдим, сен яр кеткəли (Манғ.).
сақ (Бер., Манғ) – сергак, сезгир ит.
сақалдаш (Манғ. Хўж.) ~ саққалдаш (Тўртк., Бер.) – тенгқур, тенгдош.
сақар (Тўрт.) ~ сақар//сахар (Бер., Хўж., Манғ.) – қашқа.
сақман (Хўж., Қўнғ.) ~ сахман (Тўртк., Бер.) – эмизикли қўйлардангина иборат сурув ; сақманчы//сахманчы – эмизикли қўйларни боқувчи қўйчивон.
салбѳксə (Хўж.) – семиз, ялқов (одам).
салғырт//салғыт (Хўж., Қўнғ.) – салғыт (Бер., Тўртк., Манғ.) – 1. Эск. Деҳқондан ер учун олинадиган пул солиғи; қайраңлыға бий салғырт салып кеткəн (Хўж.); 2. Солиқ.
салдам – салмоқ, оғирлик: ѳзиниң салдамы минəн келип урулды (Манғ.).