А-а-анврииим, жоооним бооолам, мени ёлғиз ташлаб кетган болам-а! Эндим сенсиз нима қиламан. Болаааааам

Ташқарига баланд йиғи овози эшитилаётганди. Нима бўлганини мен ҳам, синглим ҳам тушунмадик. Мен уйда маърака бўлаётганини узоқдан ҳис қилдим. Демак, уйда болалар бор, бугун ҳам кечгача ўйин қизийди. Дарвозадан кириб бораверишда негадир ҳамма йиғлаб турибди, одам кўп. Уй ичидан бувимнинг йиғлаши, чиқмай қолган овозининг хириллоқ товуши эшитиларди. Ҳовлига қарасам, бир бурчакда аям, бошқа аёллар, эркаклар ўтирибди. Уй эшиги очиқ, каттароқ хотин бувимни юзига сув сепиб тинчлантиришга уриняпти:

• 
  Меҳри, менга қара. Ўлган ўлди, мен ҳам боламдан айрилганман, пешонамизда бор экан, чидаймиз. Меҳрижон, ўзингни бос, ҳали бошқа болаларингга кераксан.
  
• 
  А-а-анврииим, жоооним бооолам, мени ёлғиз ташлаб кетган болам-а! Эндим сенсиз нима қиламан. Болаааааам.
  

Бувимни бу аҳволда биринчи кўришим эди, аям олдига секин имлаб чақирди. Синглимнинг қўлидан ушлаб аямнинг ёнига бордим. Нима бўлганини тушунмаёиган эдим. Миям карахт аҳволда, бола бўлсамда, бирор ёмонлик бўлганини сезиб турибман.