62 Dosya: İstanbul’un Cumhuriyet Dönemi Modern Mimarlık Mirası

Türkiye’de neler olduğu pek bilinmiyor 
dünyada. Bir sırız Avrupa için herhalde. 
Oraya ulaşan herhangi bir şey yayımlamıyo-
ruz.
Yani bizde yapılan işleri biz toplum olarak 
adım atıp götürüp tanıtmıyoruz. Ancak bireysel 
yaklaşımlarla, bireysel çabalar ile bir yerlere ula-
şılıyor. Türkiye’de hem yayın hem de sergile-
mek için çabalar çok kısır. İngiliz mimarların 
sergilerini, Amerikalıların sergilerini getirip 
bizim sergilerimizi oraya götürmek çok olağan 
bir şey değil maalesef. Halbuki bizim bu tutu-
mu aşıp, bambaşka bir yere gelmemiz lazım, 
diye düşünüyorum.
Yayınlarımızda yapılan mimarlık işleri ile 
ilgili yazılar çok az ülkemizde. Ben büromda 
bunu yapmaya çalışıyorum. Eski yıllarda yazıl-
mış bir yazıyı size aktarayım. Bir proje başlangı-
cında beraber çalıştığım arkadaşlarıma yazdığım 
temel düşünceyi ifade eden yazım şöyledir:
“Bugüne kadar masamın üstüne yerleşen proje 
konularında bulunan ortak bağlantı başlangıç ve 
son arasındaki çelişki oldu. İşveren verileri, istekle-
ri, çıkarları, hacimler, mekânlar, arsa, tabiat vs... 
Bunlar pek çok kere bir çelişki içinde önüme geldi. 
O mekân
için yapılacak projenin çelişkisi verilen 
programla 
mekân ilişkisi, hacme uyan planlama, 
şirketin işlemesine ters düşmekte, şirkete uyan 
planlama hacme ters düşmekte. Projenin başarısı 
için bu çelişkili konulara bir ortak çözüm aran-
mamalı, kesinlikle orta yolu bulmaya çalışmama-
lı, mimariden ödün vermeden, onun yerine prob-
lemi yeniden tanımlayarak yaratıcı bir çözüm 
için çabalayarak neticeye ulaşılmalıdır.” 
Yayınlarda sağda beş kolon, solda bilmem ne 
cinsinden bir şey değil de, yani kişisel kahra-
manlık ötesinde, biraz eğitici, öğretici bir şeyler 
olması bana hep önemli gelmiştir.