1. Moliyaviy rejalashtirish va bashoratlash Sotsial-iqtisodiy jarayonlarni moliyaviy tartibga solish

2. Sotsial-iqtisodiy jarayonlarni moliyaviy tartibga solish

Zamonaviy iqtisodiy dunyo - bu aralash iqtisodiyot dunyosi. Ana shu qoida o’ziga xos aksioma hisoblanib, u “mumtoz” liberalizmning eng ashaddiy tarafdorlari tomonidan ham inkor etilmasligi kerak. Dunyoning hech bir rivojlangan mamlakatida jamiyat ustidan bozorning “absolyut monarxiya”si mavjud emas va shubhasiz, hech qachon bo’lmaydi ham. Shunday bo’lishiga qaramasdan, barcha bozor qonunlarining harakati ob’ektiv bo’lib, ularni bekor qilish mumkin emas. Xuddi shuningdek, bozor institutlari “nomenklatura”sining kengayishi, ular o’rtasidagi aloqalar-ning murakkablashuvi, yangi tizimlarning (evolyutsiya yoki taraqqiyot qonunlariga muvofiq ravishda) shakllanishini ham rad etib bo’lmaydi. Sotsial-iqtisodiy jarayonlarga davlatning ta’siri quyidagi maqsadlar uchun zarur:

• 
  hayotiy faoliyatning umumiy sharoitlarini va iqtisodiy qarorlarning amalga oshirilish asoslarini ta’minlash (butun jamiyatning xavfsizligini ta’minlash, mulkka egalik qilish huquqi himoyalashga va shaxsning erkin rivojlanishini ta’minlashga qaratilgan huquqiy rejimni (tartibni) o’rnatish va qo’llab-quvvatlab turish, samarali raqobatni qo’llab-quvvatlash va rivojlantirish davlatga kerak);
  
• 
  barqarorlashtiruvchi tadbirlarni amalga oshirish (davlat iqtisodiy o’sishning sur’atlarini, inflyatsiya va bandlik darajasini tartibga solib turishi, iqtisodiyotning tarmoq va mintaqaviy tuzilmasidagi progressiv (ijobiy) o’zgarishlarni rag’batlantirishi, tashqi iqtisodiy muvozanatni va milliy valyutaning kursini qo’llab-quvvatlashi lozim);
  
• 
  resurslarning sotsial yo’naltirilgan qayta taqsimlanishini amalga oshirish (davlat jamiyatga kerak bo’ladigan, lekin u bilan xususiy sektor shug’ullanmaydigan ishlab chiqarishni tashkil qilishi, ish haqi, pensiyalar, nafaqalarning minimal darajasini kafolatlashi, ijtimoiy himoyaga muhtojlarga yordam berishi, qat’iylash-tirilgan (fiksatsiya qilingan) daromadlarning indeksatsiya-sini amalga oshirishi zarur).
  

Rivojlangan har qanday davlat yirik mulkka – mamlakat milliy boyligining katta qismiga – ega. Bu mulk, asosan, moddiy-buyumlashgan shaklda (tabiiy boyliklar, binolar, inshootlar, ishlab chiqarish va xizmat ko’rsatish korxonalari, muzeylar, qo’riqxonalar, davolash manbalari, kutubxonalar, oltin zahiralari va h.k.) mavjud bo’lib, o’zining mo’ljallanganligiga ko’ra ular davlat boshqaruvi va iqtisodiy tartibga solishda davlatning ishtirokiga oid joriy ehtiyojlarni “to’lash”ga ishlatilmasligi kerak. Ma’lumki, hozirgi va kelajak avlod uchun milliy boylik, odatda, “eyilmaydi” va aksincha, u ko’paytiriladi. Shuning uchun ham davlatning (agar, albatta, davlat hududlar, aholi, an’analar va h.k.lar kompleksi sifatida emas, balki boshqaruv organi sifatida qaralsa) real (haqiqiy) boyligi uning markazlashtirilgan pul fondidan, ya’ni davlat moliyasining moddiy asosidan iborat ekanligi ma’lum bo’ladi. Barcha zamonaviy iqtisodiy makon uchun turli-tuman pul oqimlarining harakati va ularning bir-birlari bilan qo’shilib ketishi, o’z o’lchami bo’yicha turlicha bo’lgan pul fondlarini (shaxsiy, jamoa, kredit, rezerv, valyuta, sug’urta, byudjet, markaziy, mintaqaviy, homiylik va boshqalar) shakllantirish va ulardan foydalanish xosdir. Ularning barchasi yagona real manba - mamlakat ichida va xorijda shu yilning o’zida yaratilgan qo’shilgan qiymat – hisobidan “oziqlanadi”. Bu fondlarni qayta taqsimlashning tarkibi va strukturasi (tarkibiy tuzilmasi) , ya’ni davlat uning qancha qismini o’ziga oladi va undan qanday foydalanadi, milliy xo’jalik takror ishlab chiqarishining proportsiyalari, sotsial sohani ta’minlash, zaruriy rezervlarni yaratish, milliy xavsizlikni ta’minlash imkoniyatlari va h.k.larni belgilab beradi.
Hozirgi paytda dunyoning sanoati taraqqiy etgan mamlakatlarida markazlashtirilgan pul fondlarining jami hajmi YaIMning o’rtacha 30% dan 50% gachasini tashkil etadi. Shunday qilib, qolgan barcha pul oqimlari harakatini tartibga solishning potentsial imkoniyati va boshqa har qanday pul fondlarini shakllantirish sharoitlariga ta’sir ko’rsatish zamonaviy davlat moliyasi miqdoriy xarakteristikasining o’ziga borib taqaladi. Biroq, rivojlanayotgan dunyo, shuningdek o’tish iqtisodiyotiga ega bo’lgan mamlakatlar moliyasi uchun bu sifatlar, ularning bunday masshtabi xos emas, albatta. Bu mamlakatlarda tegishli raqamlar YaIMga nisbatan 11-17% atrofida tebranadi va aynan shu raqamlarning o’zi davlat tomonidan bu jarayonga aralashuvning etarli darajada faol emasligidan dalolat beradi².
Bu jarayonlarning yanada rivojlanish tendentsiyalari to’g’risida gapirilganda, qayd etish kerakki, bu erda davlatning tartibga solish roli uzluksiz yuqoriga o’sib boruvchi to’g’ri chiziq sifatida qaralmaydi. Chunki rivojlangan xorij mamlakatlarida xususiy sub’ektlar daromadlarini davlat daromadlariga “oqib o’tishi”ning o’ziga xos bo’lgan iqtisodiy chegarasiga (kritik nuqtasiga) erishilgan. Shunga muvofiq ravishda, G’arbning nazariy bilimlari tegishli hukumatlarni davlat ta’sirini qisqartirishning barcha yo’nalishlari tomon faol va muvaffaqiyatli tarzda yo’naltirmoqda.
Aksincha, dunyoning rivojlanayotgan mamlakatlari va bozor iqtisodiyotiga o’tayotgan mamlakatlar uchun esa kelajak boshqacharoqdir. Bu mamlakatlarda bozor tuzilmalari va institutlarining rivojlanishi va mustahkamlanishi bilan parallel ravishda davlatning moliyaviy tartibga solishi ham ortib (kuchayib) borishi kerak va ularda tegishli iqtisodiy “chegara”ga (kritik nuqtaga) etgunga qadar hali ancha bor.
Turli sotsial-iqtisodiy jarayonlarda moliyaning rolini (moliyaviy tartibga solishning rolini) to’liq idrok etish uchun tizimning shakllantiruvchi asoslarini – davlat xarajatlari va davlat daromadlarini - hamda ular har birining rolini atroflicha tahlil qilib chiqmoq lozim.
Dastlab, davlat xarajatlarining tavsifiga murojaat qilish kerak. Chunki aynan davlat xarajatlari davlat moliyasining ijtimoiy mo’ljallanganligi nimadan iborat ekanligini aniq ko’rsatadi. Shunga mos ravishda, aynan davlat xarajatlarining tarkibi, tarkibiy tuzilmasi va hajmi moliya tizimi faoliyatining natijalarini o’zida aks ettiradi va bu tizim ijtimoiy takror ishlab chiqarish jarayonida o’zining funksiyalarini bajarayaptimi yoki yo’qmi, degan savolning javobini oldinroq aniqlashga imkon beradi.
Takror ishlab chiqarish jarayonida davlat moliyasining rolini aniqlab olish uchun ularni bir necha belgilar bo’yicha klassifikatsiya qilish mumkin.
Agar davlat xarajatlariga tovarlar yoki mehnatda ifodalangan xizmatlar qarama-qarshi turadigan bo’lsa, u holda davlat pul mablag’lari oqimlarining boshqa ne’matlarga o’ziga xos tarzda transformatsiyalashuvi sodir bo’ladi va shu munosabat bilan bunday xarajatlarni transformatsion xarajatlarga kiritish mumkin. Ularning orasidan quyidagilarni ajratib ko’rsatish mumkin:

• 
  davlat iste’moli (davlat sektori ishchilarining ish haqi, joriy ehtiyojlarni qoplash uchun davlat tomonidan sotib olingan tovarlar uchun to’lovlar, ishlab chiqarishni dotatsiyalashtirish; davlat qarziga xizmat ko’rsatish, byudjetlararo subsidiyalar va shu erda ko’rsatilgan maqsadlar uchun foydalaniladigan ssudalar);
  
• 
  davlat investitsiyalari (davlat korxonalari va tashkilotlarining asosiy kapitali va aylanma fondlarining o’sgan qismiga quyilmalar, davlat zaxiralari va rezerlarini yaratish, uzoq muddatli byudjet kreditlari).
  

Shunday qilib, iqtisodiyot resurslarining cheklanganligi sharoitida transformatsion xarajatlar nodavlat sektorida tovarlar va xizmatlarni ishlab chiqarishning hajmini bevosita o’zgartiradiki, bulardan boshqa bir vaziyatlarda jamiyat foydalanadi va bir vaqtning o’zida jami taklifning tarkibiy tuzilmasiga o’z ta’sirini ko’rsatadi.
Agar davlatning xarajatlari turli xildagi pensiyalarni (yosh bo’yicha, nogironlik, boquvchisini yo’qotganda, alohida xizmatlari uchun) va nafaqalarni (bolalarga, vaqtinchalik mehnat qobiliyatini yo’qotganda, ishsizlik bo’yicha) to’lashga yo’naltirilsa, u holda davlat tomonidan mablag’larni berishning o’ziga xos - transfert – tarzda berilishi sodir bo’lib, bunda mablag’lar soliq to’lovchilardan shu to’lanmalarni oluvchilarga beriladi va uchrashuvchan xizmatlarning taqdim etilishi, bu erda, sodir bo’lmaydi. Bunday holda yangi qiymat yaratilmaydi va huquqni ushlab turuvchining tovarlar va xizmatlar iste’moli berilishi kuzatiladi. Bunday xarajatlar transfert xarajatlar deyiladi. Bu xarajatlar jamiyatning jami daromadini uning a’zolari o’rtasida taqsimlanishini o’zgartiradi (korrektirovka qiladi).
Davlatning xarajatlari yana joriy (davlat iste’moli va transfertlar) va kapital xarajatlarga (davlat investitsiyalari) bo’linadiki, bunday bo’linish takror ishlab chiqarish parametrlari dinamikasiga moliyaning ta’sirini baholashda juda muhimdir. Shuningdek, davlatning xarajatlari insonlarga (shaxsiy daromadlar) va kapitalga (joriy quyilmalar va investitsiyalar) xizmat qilishi mezoni bo’yicha ham klassifikatsiya qilinishi mumkin. Bu narsa ijtimoiy mahsulotni ishlab chiqarish va uni iste’mol qilishda ularning ulushlarini alohida hisobga olishga imkon beradi.
Davlat xarajatlarini guruhlarga ajratishda funktsional printsipdan foydalanish mamlakat taraqqiyotining ichki muammolarini hal qilish va dunyo hamjamiyati bilan o’zaro munosabatlar orqali ifodalanadigan davlatning barcha funksiyalarini (sotsial, iqtisodiy, tadqiqotchilik, boshqaruvchilik, tashqi siyosiy va boshqalar) namoyish qilishi mumkin. Shu narsaning o’zi tizimlashtirilgan ko’rinishda yo’nalishlarning ustuvor-ligini aks ettirishga va davlat tomonidan tartibga solish jarayonining ta’sirchanligini baholashga imkon beradi. Masalan, davlatning sotsial funksiyalarini bajarish bilan bog’liq bo’lgan xarajatlar aholi kam ta’minlangan qatlamlarining kvalifikatsiya, tibbiy xizmat, uy-joy, kafolatlangan minimal pensiya va nafaqalar olishga tegishli sharoitlarni yaratadi. Sotsial munosabatlarning barqarorligini qo’llab-quvvatlab, ular jami talabning hajmi va tarkibiy tuzilmasiga keskin ta’sir ko’rsatadi va bu narsa quyidagilarda namoyon bo’ladi:

• 
  sotsial subsidiya oluvchilar aholining moddiy ne’matlar iste’moli qismiga nisbatan barqaror to’lovga qobiliyatli talabning barqarorligini ta’minlaydi;
  
• 
  sotsial-madaniy soha tashkilotlarini joriy saqlash uchun tovarlar va xizmatlarni davlat tomonidan sotib olinishi bozorning juda ko’p segmentlarida talab va taklif o’rtasidagi muvozanatga o’z ta’sirini ko’rsatadi;
  
• 
  maorif, sog’liqni saqlash, madaniyat va sotsial ta’minot ob’ektlarining kengaytirilishi,uy-joy qurilishiga davlat dotatsiyalari bilan birgalikda, faqat qurilish materiallariga bo’lgan talabni oshirib qolmasdan, balki qurilish industriyasi bilan bog’liq bo’lgan sanoatning boshqa alohida tarmoqlari uchun ham chuqur bozorni yaratadi, uzoq muddatli foydalanish xos bo’lgan predmetlar uchun talabni oshiradi.
  

Bundan tashqari, davlatning sotsial-madaniy tadbirlar xarajatlari bu o’ziga xos tarzda malakali ishchi kuchini tayyorlashga qilingan investitsiyalardan iboratdir. Bundan uning ishlab chiqarish xarajatlarini qisqartirish va tadbirkorlik sohasini qo’llab-quvvatlashning strategik chorasi ekanligi ham yaqqol ko’rinadi. Davlatning boshqa funksiyalarini amalga oshirilishi jarayonida ham, xususan, sanoat va qishloq xo’jaligi korxonalarini subsidiyalashtirish va kreditlashtirishda, infratuzilma ob’ektlarini yaratish va ularni takomillashtirishda, harbiy qurilish uchun quro-aslahalarni sotib olishda, davlat qarzlarini qaytarish va ular bo’yicha foizlarni qaytarishda ham bozor kon’yunkturasini keskin o’zgaradi. Yuqorida sanab o’tilgan xarajatlar hajmining o’zgartirilishi (korrektirovka qilinishi) investitsiyalarning o’lchamiga, jami talabning hajmiga va taklifning tarkibiy tuzilmasiga bevosita o’z ta’sirini ko’rsatadi.
Shunday qilib, davlat xarajatlari jami talab shakllanishining unumli yo’naltirilishida ijobiy tarkibiy qism (element) bo’lib hisoblanishi mumkin. Teskari holatlarda esa, ya’ni harbiy, boshqaruv, mafkuraviy xarajatlar salmog’ining yuqoriligida, shuningdek, davlat qarzlariga xizmat qilish xarajatlari hajmining kattaligida davlat xarajatlari faqat qalbaki ijtimoiy talabning o’sishiga olib keladiki, ular oxir oqibatda, qutilib bo’lmaydigan buzuvchan (vayronagarchilik) kuchlar(i)ni vujudga keltiradi (jahon amaliyotida bunday misollar juda ko’p, masalan, o’tgan asrning 70-80-yillarida butun kapitalistik dunyoni qamrab olgan inflyatsiya, 1998 yilning avgustida Rossiyada sodir bo’lgan moliyaviy tanazzul va boshqalar).
Umumdavlat pul fondi mablag’larining sarf etilishi, shubhasiz, davlatning takror ishlab chiqarish jarayonida ishtirok etishini moddiy jihatdan ta’minlaydigan resurslarning mobilizatsiya qilinishini (to’planishini) taqoza etadi. Qo’shilgan qiymatni moliyaviy qayta taqsimlashning dastlabki bosqichida davlat daromadlari – YaIM va MDning bir qismini qaytarilmaslik sharti bilan davlatning ixtiyoriga olish bo’yicha iqtisodiy munosabatlar - xizmat qiladi.
Davlat daromadlarining hajmi va tarkibi bilan manipulyatsiya qilish vositasida umumishlab chiqarish ko’rsatkichlarining tartibga solish imkoniyati quyidagi ob’ektiv shart-sharoitlar bilan izohlanadi (tushunti-riladi). Jismoniy va yuridik shaxslar ega bo’lgan va o’zlarining joriy xarajatlari hamda investitsiyalarini to’lash uchun foydalaniladigan resurslar bir qismining davlatlashtirilishi (davlat ixtiyoriga o’tkazilishi) yuqoridagi ijtimoiy tizim sub’ektlarining daromadlilik darajasini kamaytiradi (pasaytiradi) va jami iste’molning tarkibiy tuzilmasini o’zgartiradi. Yuqoridagi tartibda davlatlashtirish sotsial tabaqalanishning darajasini o’zgartirishga (korrektirovka qilishga) va ishlab chiqarish samaradorligining etarli darajada asoslanmagan past yoki yuqori chegaralarini cheklab turishga imkon beradi. Bu narsaga, birinchidan, aholining kam ta’minlangan tabaqalariga, shuningdek zararga ishlayotgan yoki past rentabelli korxonalarga ma’lum bir imtiyozlarni taqdim etish orqali erishiladi. Ikkinchidan, ustama daromadlarning bir qismini qarama-qarshi yo’nalishda yo’naltirish (begonalashtirish) vositada (masalan, mehnatni rag’batlantirish yoki meros sifatida o’tadigan mol-mulk, yoki mahsulotlar bahosi sog’lom faoliyat uchun zarur bo’lgan shart-sharoitlardan yuqori bo’lgan daromadlarning shakllanishiga olib kelsa) qo’lga kiritish mumkin.
Umumiy tarzda, davlat daromadlarining olinishini quyidagilarga ta’sir etishi mumkin deb, ajratib ko’rsatsa bo’ladi:

• 
  baholarni shakllantirishga (bu, asosan, egri (bilvosita) soliqlar);
  
• 
  ishlab chiqarish xarajatlariga (mol-mulkning qiymatidan, iste’mol fondidan olinadigan soliqlar, sotsial xarakterdagi nobyudjet fondlarga ajratmalar);
  
• 
  jamg’armalar hajmiga (investitsion imtiyozlar);
  
• 
  bandlilik va shaxsiy iste’molga (mehnat haqi fondidan olinadigan soliqlar, aholi bandlik fondiga ajratmalar va h.k.lar)³.
  

Yuqoridagilardan tashqari, davlat daromadlari ko’rinishlari va ularni undirish mexanizmlarining xilma-xilligi davlatga ma’lum bir tovarlar va xizmatlarga bo’lgan talabni maqsadli yo’nalishda tartibga solish, eng samarali texnologiyalar, import mahsulotlari va h.k.larni tanlashga imkoniyat beradi. Ma’lumki, zamonaviy davlatlarning ko’pchiligida markazlashtirilgan pul oqimlarining katta qismi soliqlar yordamida shakllantiriladi. Ular umumiy darajasining global pasaytirilishi sof daromadlar, talab, bandlikning oshishiga olib kelsa, tadbirkorlik tashabbusini faollashtirsa, ularning oshirilishi esa bozor kon’yunkturasini “muzlatish”ning ishonchli vositasidir.
Soliqlarning har bir konkret turi sotsial-iqtisodiy jarayonlarni tartibga keltirishning tabaqalashtirilgan yo’nalishiga ega. Masalan, sotsial-madaniy soha xo’jalik hisobidagi muassasalarining soliqlardan ozod qilinishi yoki ularga ko’pgina soliq imtiyozlarining taqdim etilishi jamiyatning madaniy-ma’rifiy salohiyatini oshirishga, uning axloqiy sog’lig’ining mustahkamlanishiga o’z ta’sirini ko’rsatishi mumkin. Aholi daromadlari va mol-mulkini soliqqa tortishda sotsial yo’naltirilganlikning kuchaytirilishi ( soliq bazasi va soliq stavkalarining ko’p bolali oilalar, nogironlar va faxriylar uchun kamaytirilishi), o’zining mohiyati jihatidan shu maqsadlar uchun davlat xarajatlarining ko’paytirilishini anglatib, jamiyat tuzumining sotsial barqarorligini ta’minlashga xizmat qiladi.
Korporatsiyalar taqsimlanmagan foydasi va aktsiya egalariga to’lanadigan dividentlarni soliqqa tortishda tabaqalashtirilgan holda yondoshish, ularning foydasidagi nisbatni o’zgatiradi. Ularning birinchi qismiga tegishli bo’lgan stavkalarning kamaytirilishi va bir vaqtning o’zida ikkinchi qismining yuqoriroq stakalarda soliqqa tortilishi o’z-o’zini moliyalashtirishning imkoniyatlarini oshiradi, uzoq muddatli istiqbolda esa hatto, kompaniya haqiqiy egalari tarkibining o’zgarishiga olib kelishi mumkin. Agar korporatsiya taqsimlanmagan foydasiga nisbatan soliqlar oshirilsa va dividentlarga nisbatan ular kamaytirilsa, teskari vaziyatning vujudga kelishi kuzatiladi. Mehnatga mo’ljallangan xarajatlarning yuqori darajada soliqqa tortilishi ishlab chiqarish kapital sig’imining oshirilishini foydali qilib qo’ysa, korxona mol-mulkiga nisbatan soliqlarning o’sishi esa xo’jalik yurituvchi sub’ektlarni kapital texnikaviy tuzilishining pasaytirilishi tomon etaklaydi.
Davlat boji bitimlarning sodir bo’lishidan manfaatdor bo’lgan u yoki bu shaxslar uchun yuridik xizmatlarning mumkinligini tartibga solishga imkon beradi. Bojxona bojlari esa milliy va xorijiy ishlab chiqaruvchilarning raqobatbardoshligiga o’z ta’sirini ko’rsatadi. Ular oshgan paytda tovarlar qimmatlashadi va tashqi savdo aylanmasi qisqaradi. Va aksincha, ularning pasaytirilishi va bekor qilinishi tashqi savdoning kengayishiga, baholar o’sishining sekinlashuviga, ichki va dunyo bozorlarida raqobatning kuchayishiga olib keladi.
Davlat foydasiga mablag’larni olish (undirish) va soliq to’lovchilar xulq-atvorining motivatsiyasi o’rtasidagi sababiy-oqibat aloqalarini (bog’liqlikni) tahlil qila turib, shartli-doimiy (qat’iylashtirilgan) va shartli-o’zgaruvchan soliqlar to’g’risida to’xtalib o’tmaslikning sira iloji yo’q. Birinchi guruhga kiruvchi soliqlarning (korxonaning mol-mulkidan olinadigan soliqlar, yakka tartibdagi mehnat faoliyati bilan shug’ullanadigan shaxslardan olinadigan qat’iy soliq va boshqalar) iqtisodiy tavsifi tannarxning shartli-doimiy xarajatlari bilan bir xildir, ya’ni ularning miqdori ishlab chiqarish va sotuvning darajasiga bog’liq emas. Yuridik shaxslar zimmasiga yuklangan jami soliq yukidagi ularning salmog’i faoliyat hajmining o’sishiga proportsional ravishda pasayadi. Bu, bir tomondan, zararga ishlayotgan ishlab chiqarishlarning vayron bo’lishini tezlatsa, ikkinchi tomondan, hayotuvchan sektorga qo’shimcha erkinlik va afzallik ato etadi, ishbilarmonlik faolligi va kapitallarning kam samarali qo’llanilayotgan sohalardan yuqori samarali qo’llanilishi mumkin bo’lgan sohalarga oqib o’tishini rag’batlantiruvchi omilga aylanadi⁴. Bundan tashqari, qat’iy soliqlarning undirilishi konkret ishlab chiqaruvchilar iqtisodiy faoliyatining natijalariga bog’liq bo’lmaganligi uchun Davlat byudjeti daromadlari ma’lum bir qismining to’ldirilishini kafolatlaydi.
Shakllangan kapital strukturasiga nisbatan pul mablag’larini shartli-o’zgaruvchan tartibda umumdavlat fondiga olinishi konservativ bo’lsa-da, biroq bu narsa soliq to’lovchilarning ish faolligi bilan to’g’ridan-to’g’ri bog’langandir. Takror ishlab chiqarish sub’ektlarining faoliyati qancha samarali bo’lsa, ulardan olinishi (undirilishi) lozim bo’lgan shartli-o’zgaruvchan soliqlarning (masalan, foydadan olinadigan soliqning miqdori) o’lchami shuncha yuqori bo’ladi. Agar bu soliqlarni undirish mexanizmi tadbirkorlik tashabbusining deyarli bil xil yoki proportsional darajadagi yuklamasini ta’minlashga imkon bersa (boshqacha so’zlar bilan aytganda, davlat oldida soliq to’lovchilar majburiyatlarining nisbiy tengligiga erishilsa), u holda bu narsa, shak-shubhasiz, sotsial qarama-qarshiliklarni va bosimni yumshatadi. Shunday qilib, yuqorida bayon qilinganlardan ko’rinib turibdiki, davlat daromadlari va davlat xarajatlari moliya mazmunini namoyon etuvchilar sifatida iqtisodiyotda va sotsial sohada sodir bo’layotgan jarayonlarga juda kuchli ta’sir o’tkazib, ularning dinamikasi va yo’nalishini keskin o’zgartirib yuborishi mumkin.
Shu erning o’zida byudjet yordamida tartibga solish (makro- va mikroko’rsatkichlarga faqat markaziy byudjet daromadlari va xarajatlarining kompleks siyosatini o’zgartirish orqali) moliyaviy tartibga solishning barcha sohasini qamrab olaolmaydi. Chunki taqsimlash va qayta taqsimlashda moliya tizimi har bir fondining ta’siri tartibga soluvchi bo’lishi kerak. Xususan, hozirgi paytda rivojlangan mamlakatlarda nobyudjet va maxsus fondlar birgalikda markaziy byudjetlar hajmining 1/3 qismidan ½ qismigachasini tashkil etmoqda. Bundan tashqari, bu erda yana ikkita muhim yo’nalishlar ham mavjud. Bular byudjet defitsitining tarkibiy tuzilmasini shakllantirish va byudjetlararo munosabatlarni tartibga solishdir⁵.
Demak, takror ishlab chiqarish parametrlarini o’zgartirish (korrektirovka qilish) maqsadida moliyaviy munosabatlarning barcha aspektlaridan (yo’nalishlaridan) foydalanish bo’yicha davlat tomonidan tashkil qilinadigan faoliyatga sotsial-iqtisodiy jarayonlarni moliyaviy tartibga solish deyiladi. U kishilik jamiyatining tabiiy taraqqiyoti natijasida dunyoga kelgan hamda iqtisodiyot va sotsial soha sog’lom faoliyat ko’rsatishining ajralmas qismi (sharti) hisoblanadi. Moliyaviy tartibga solishning sub’ekti davlat tuzilmalari bo’lsa, uning ob’ekti ijtimoiy tizim ishtirokchilarining daromadlari va xarajatlaridir.
Makro- va mikrodarajada jamiyat ehtiyojlarining maksimal qondirilishini ta’minlaydigan jamg’armalarni taqsimlashning prorportsiyalarini o’rnatish moliyaviy tartibga solish jarayonida echiladigan asosiy vazifa hisoblanadi. Bu narsa shaxsiy, jamoa va ijtimoiy manfaatlar, qadriyatlar va boyliklarning oqilona inobatga olinishini ko’zda tutadi va samarali ishlayotgan bozor mexanizmi bilan davlatning ta’siri tizimini qo’shish muammolarining moliyaviy aspektini (yo’nalishini) aks ettiradi.
Bozor ho’jaligining moliyaviy regulyatorlariga (tartibga soluvchilariga) quyidagilar kiradi:

• 
  byudjetga soliqli va nosoliqli to’lovlar;
  
• 
  moliyaviy imtiyozlar va sanktsiyalar;
  
• 
  byudjet tashkilotlarining ekspluatatsion xarajatlari;
  
• 
  umumiy va maqsadli subsidiyalar, shu jumladan, davlat buyurtmalarini to’lashga mo’ljallanganlari;
  
• 
  nobyudjet fondlarning daromadlari va xarajatlari;
  
• 
  davlat korxona va tashkilotlarining daromadlari va xarajatlari.
  

Moliyaviy ta’sir ko’rsatishga tartibga solishning quyidagi ko’rinishlari (shakllari) xos:

• 
  to’g’ridan-to’g’ri (bevosita);
  
• 
  egri (bilvosita);
  
• 
  aralash.
  

Moliyaviy ta’sir ko’rsatishning to’g’ridan-to’g’ri (bevosita) tartibga solish shakli quyidagilar orqali namoyon bo’ladi:

• 
  to’g’ri (bevosita) umumdavlat soliqlarini undirish yordamida;
  
• 
  taraqqiyot byudjetidan xarajatlarni moliyalashtirish jarayonida;
  
• 
  byudjet va markazlashtirilgan nobyudjet fondlarga soliqlar va to’lovlar stavkalarini oshirilgan yoki kamaytirilgan tarzda qo’llash yo’li bilan;
  
• 
  davlat xarajatlarining normativlari o’lchamini o’zgartirish orqali;
  
• 
  moliyaviy intizomni buzganligi uchun jarimalar, penyalarni undirish natijasida.
  

Bularning barchasi, o’z navbatida, takror ishlab chiqarish sub’ektlari daromadlarining darajasini va bozor kon’yunkturasini to’g’ridan-to’g’ri (bevosita) o’zgartiradi.
Tartibga solishning egri (bilvosita) shakllari o’z ichiga quyidagilarni oladi:

• 
  davlat tomonidan egri (bilvosita) soliqqa tortish;
  
• 
  davlat joriy xarajatlarini amalga oshirish.
  

Moliyaviy ta’sir ko’rsatishning aralash shakllari orasidan quyidagilarni alohida ajratib ko’rsatish mumkin:

• 
  mahalliy soliqlar;
  
• 
  byudjetga nosoliqli to’lovlar tizimi;
  
• 
  faoliyatning alohida turlari va tadbirlarni imtiyozli soliqqa tortish va imtiyozli moliyalashtirish;
  
• 
  davlat korxonalari va tashkilotlari fondlari hamda markazlashtirilmagan nobyudjet fondlarini shakllantirish va ulardan foydalanish normativlari.
  

Davlat daromadlari va davlat xarajatlarining konkret turlari, ularni jalb (mobilizatsiya) qilish va taqdim etish metodlari masalaning tashkiliy tomonlari bilan birgalikda moliyaviy tartibga solishning usullarini o’zida mujassam etadi. Mablag’larni undirish (olish) va moliyalashtirishni taqdim etishning konkret printsiplari bunday ta’sirning xarakterini aniqlab beradi. Va nihoyat, moliyaviy qonunchilik va hokimiyatning vakolatli organlari moliyaviy tartibga solishni amalga oshirish uchun tashkiliy imkoniyatlarni ta’minlaydi. Moddiy ishlab chiqarish sohasida yaratilgan qiymatni taqsimlash jarayoniga kirib borib, davlat moliyasi markazlashtirilmagan pul fondlarini shakllantirishga ham faol ta’sir ko’rsatadi. Bu narsa, o’z navbatida, mablag’larning individual doiraviy aylanishini ta’minlashga sharoit yaratib beradi.
Oxir oqibatda moliyaviy tartibga solish, davlatning ta’sirini ta’minlashning boshqa shakllari (foizning darajasi, bojxona bojlarining darajasi, davlat korxonalari mahsulotining bahosi, valyuta kursi, pul massasining hajmi va tarkibiy tuzilmasi, ma’muriy-qonunchilik faoliyati va boshqalarga ta’sir ko’rsatish) bilan birgalikda asosiy makroiqtisodiy ko’rsatkichlar dinamikasida ijobiy o’zgarishlar bo’lishini ta’minlashi mumkin. Biroq, amaliyotda bu narsaning sodir bo’lishi ancha murakkab bo’lib, u chuqur va har tomonlamali nazariy ishlanmalar va murakkab matematik hisob-kitoblarga asoslanishni talab qiladi. Bu sohada bunday kompleks tadqitqotlarning mavjud emasligi, albatta, muvaffaqiyatsizlikka olib keladi. Bu erda “baxtli bilet”ning tasodifan tanlanishi (topilishi) mutlaqo mumkin emas. Shuningdek, “metod” sifatida moliyaviy tartibga solishning cheklangan ekanligini ham e’tibordan chetda qoldirmaslik kerak. YaIMning hajmi va o’sish sur’atlari; davlat undirmalarining iqtisodiy jihatdan yo’l quyilishi mumkin bo’lgan maksimal darajasi; boshqa “aralash” regulyatorlarning ta’siri; ijobiy samaraning majburiy sharti sifatida siyosiy barqarorlik va puxta o’ylangan umumiy iqtisodiy strategiyaning (joriy va uzoq muddatli) mavjudligi kabilarni,bu o’rinda, ana shunday ob’ektiv cheklanmalar (cheklovchilar) qatoriga kiritish mumkin.
Moliyaviy rejalashtirish quyidagi bosqichlarni o‘z ichiga oladi: reja tuzish, uni amalga oshirish va erishilgan natijalarni inobatga olgan holda tuzatish kiritish. Moliyaviy rejani ishlab chiqishda firmaning strategik rejasi asosiy tayanch hisoblanadi. Aynan shu reja moliyaviy rejalashtirishning asosiy yo‘nalishini, biznesni rivojlantirish bo‘yicha umumiy vazifalarni va kompaniya o‘sishi ko‘rsatkichlarini belgilaydi. Boshqacha qilib aytganda, firma o‘z biznesining qaysi yo‘nalishini kengaytirishni, qaysilarini qisqartirishni istashi strategik rejaga muvofiq hal etiladi va tegishli chora-tadbirlarni amalga oshirish muddatlari tayinlanadi.
Moliyaviy rejalashtirishning yana bir muhim elementi rejalashtirish davrining davomiyligidir. Odatda, bu davr qanchalik uzoq bo‘lsa, moliyaviy reja shunchalik batafsil bo‘lmaydi. Besh yillik moliyaviy rejalar, odatda, faqat asosiy bashorat qilinadigan aktivlar va majburiyatlar, tafsilot-larni o‘z ichiga olmagan moliyaviy natija to‘g‘risida hisobotlar va balans shakllarini o‘z ichiga oladi. Boshqa tarafdan, bir oyga tuzilgan moliyaviy rejaga, odatda, muayyan mahsulot liniyalari bo‘yicha daromadlar va xarajat-lar bashorati va bo‘lajak pul tushumlari hamda to‘lovlarning batafsil istiqbolli baholanishi kiritiladi. Aksariyat hollarda, ko‘p yillik rejalar har yili, bir yilga tuzilgan reja esa har chorakda qayta ko‘rib chiqiladi.
Moliyaviy rejalashtirish sikli (jarayoni) bir necha bosqichdan iborat bo‘lib, u quyidagilarni o‘z ichiga oladi:
Boshqaruv xodimlari firma mahsulotiga talab darajasini va uning bo‘lajak ishlab chiqarish xarajatlari darajasini belgilovchi asosiy tashqi omillar dinamikasi prognozini tuzadi. Tashqi iqtisodiy omillarga kompaniya o‘z mahsulotlarini sotadigan bozorlardagi ishbilarmonlik faolligi darajasi, inflyatsiya darajasi, valyuta kurslari, foiz stavkalari darajasi, shuningdek asosiy raqib firmalarning ishlab chiqarish hajmlari va tovarlarining bahosi kiradi.
Ushbu tashqi omillar va bo‘lajak investitsiya xarajatlari, ishlab chiqarish hajmi, marketing va ilmiy tadqiqotlar hamda dividend to‘lash bo‘yicha xarajatlar borasidagi o‘zlarining dastlabki qarorlari asosida menejerlar firmaning daromadlari va xarajatlari hamda pul mablag‘lari oqimlari bo‘yicha prognozini tuzadilar. Shuningdek, ular kompaniyaning tashqi moliyalashtirish manbalaridan mablag‘ olishga bo‘lgan ehtimoldagi ehtiyojini ham belgilaydilar. Ular firma faoliyatining bo‘lajak moliyaviy ko‘rsatkichlari aksiyadorlar daromad olishini nazarda tutib tuzilgan dastlabki strategik rejaga nechog‘lik mosligini, firmada ushbu rejani amalga oshirish uchun moliyaviy mablag‘ olish imkoniyatini bor yoki yo‘qligini tekshiradilar. Agar shu ish jarayonida biror bir nomutanosiblik aniqlansa, menejerlar qabul qilingan qarorni u haqiqiy amalga oshiri-layotgan rejaga mos kelmaguncha qayta ko‘rib chiqadilar va shu oxirgi reja yil davomida firmaning joriy qarorlari uchun dasturga aylanadi. Bundan tashqari, amaliyotda biror prognoz noto‘g‘ri bo‘lib chiqishi mumkinligini oldindan o‘ylab, qo‘shimcha rejalar tuzib qo‘yish tartibi ham keng tarqalgan.
Tuzilgan umumiy reja asosida oliy bo‘g‘in rahbarlari o‘zlari va o‘z qo‘l ostidagilari uchun kelajakda firma samaradorligining muayyan ko‘rsat-kichlarini belgilab qo‘yadilar.
Amalda erishilgan firma samaradorligi darajasi muntazam baholab boriladi (har oyda yoki har chorakda), rejada belgilab qo‘yilgan maqsadlar bilan solishtiriladi va zarur bo‘lsa to‘g‘rilash choralari ko‘riladi. Yil davomida amaldagi ko‘rsatkichlar rejalashtirilgan ko‘rsatkichlardan ancha og‘ishsa (farq qilsa), boshqaruv xodimlari rejaning o‘zini ham butunlay o‘zgartirish (to‘g‘rilash)lari mumkin.
Yil oxirida xodimlar rag‘batlantiriladi (mukofot yoki ish haqi oshirilishi) va rejalashtirish sikli (jarayoni) boshidan qayta boshlanadi.