0 ‘ т к I r h o s h I m o V

Uzun kechalar
127
di... Sochining oqarganiga kelsak, uni men emas, senlar 
oqartirding!
- Nima-nima?! - Koryagin ijirg‘anib labini burdi. - Qil- 
g‘ilikni sen qilgin-da, kampir-xotining oldida men javob 
beraymi? Feodal! Bola tug‘dirishdan boshqani bilmaydigan 
baran!
- Haqorat qilma!
- Eh-ha! Oriyatlari keldimi? Eshitib qo‘y! Yolg‘on ma’- 
lumot bergani uchun xotiningni qamoqqa tiqmasam... Men- 
ga desa bolalaring ochidan oisin... Qizingning jigari ezilib 
ketsin!
- Bolada nima gunoh! - Jumanovning boshi soat kap- 
kiriday muttasil tebrana boshladi. Oyoq-qoilari titrar, hozir 
ag‘darilib ketadigan alpozda edi.
- Bas! - dedi Koryagin hayqirib. - Endi bolalaringni 
o‘ylaydigan bo‘lib qoldingmi? Pora olib, pora berayotga- 
ningda, pripiska qilayotganingda esing qayoqda edi? Kat- 
talaming buyrug‘ini quloq qoqmay bajarayotganingda nega 
o‘ylamading bolalaringni? - Koryagin butun nafratini bir 
so‘zga jamlab, jirkanchlik bilan ta’kidladi. - Plebey!
- To‘g‘ri aytding, plebeyman... - Jumanov xirilladi. -
Qulman... Norasmiy qul... Sen-chi? Sen qul emasmisan?
- 0 ‘chir! - Koryagin stolni mushtladi.
- Qulsan! - Jumanovning afti battar qiyshaydi. - Bosh- 
liqlaring oldida qulsan. Sendayam plan bor. Yo‘q gunohim- 
ni qanchalik tez bo‘ynimga qo‘ysang, pogoningdagi yulduz 
shuncha ko‘payadi.
- 0 ‘chir ovozingni! - Koryagin tag‘in stolni mushtladi. 
Bo‘sh stakan zirillab ketdi. - Ertagayoq Moskvaga, Butirka- 
ga jo ‘nataman. Obkomingni yoniga!
- Juda yaxshi! Vijdoni boisa aytsin, qachon pora berib- 
man unga?
- Obkoming kim bo‘pti? Kerak bo‘lsa respublika rahbar- 
laringni o‘ziyam tiz cho‘kadi hali...

---

128
О ‘tkir Hoshimov
- Qo‘lingdan kelsa, - Jumanov hamon tebrangan ko‘yi 
boshini shahd bilan ko‘tarib chaqchaydi. - Qo‘lingdan kelsa, 
Brejnevni tiriltirib kelgin-da, o‘shaniyam so‘roq qil! - dedi 
vishillab. - Pripiskani o‘sha o‘ylab topgan! Hamtovoqlari bi­
lan! Yo‘q paxtani olti million tonna qilasan, degan o‘sha! -
Jumanovning qon quyilgan ko‘zlari kosasidan chiqib hayqir- 
di. - Bizni eshak qilib mingan - o‘sha!
- Poraxo‘r! - Koryagin Jumanovning oldiga uchib borgi- 
si, bir musht bilan hushini joyiga keltirib qo‘ygisi keldi-yu, 
o‘zini tiydi. - Poraxo‘r! - dedi hayqirib. - Haromxo‘r! Ham- 
mang o‘g‘risan! Hammang poraxo‘r! Awal uyingga cha- 
qirasan, mehmon qilasan, qo‘y so‘yasan, palov, shashlik... 
milliy udumni ro‘kach qilib, to‘n kiygizasan. Yumshoqqina 
bo‘lib odamning pinjiga kirasanlar-da, keyin... Mana! - U stol 
tortmasini shahd bilan ochib, bir to‘p gazetani oldi. Boshi us­
tida baland ko‘tarib silkitdi. - Hammasida senlami qilmishing 
yozilgan! Respublikada necha ming jinoyatchi qamoqqa olin- 
ganini yozgan. „Paxta ishi“ bo‘yicha. Hammang bir go‘rsan! 
Hammang eshshaksan. Butun xalqing!.. - Bir zum sukut saq- 
ladi-da, Ambarsumyan o‘rgatgan eng oxirgi, eng qat’iy zarba- 
ni berdi. - Eshitib qo‘y, - dedi istehzoli kulib. - Ertaga, yo‘q, 
bugun senga g‘alati tomosha ko‘rsataman. Kampir-xotining- 
ni retsidevistlar o‘tirgan kameraga tiqaman. Bir yo‘la uchtasi 
zo‘rlaydi. Sen tuynukdan tomosha qilasan!
- Tuf! - Jumanov ko‘zlari vahshiylashib sapchib turdi. -
Tuf senga! - dedi o‘kirib.
Ajab, tupugi og‘zidan chiqdi-yu, porsillab yorilgan labi- 
ga shilimshiq yelimdek yopishib qoldi. Quturgan buqadek 
alpang-talpang bostirib kela boshladi.
- Konvoy! - Koryagin vahimaga tushib xotinlardek 
chinqirdi. - Kon-vo-o-oy!
Yo‘q, Jumanov Koryaginga emas, deraza tomon intildi. 
Soqchi eshikdan kirguncha bir hatlab deraza rahiga cho‘kka- 
lab oldi. Shu alpozda bir soniya, atigi bir soniya Koryagin-

---